Geçmişten günümüze mimaride iç ve dış arasındaki sınırın dönüşümü

Mimarlık nesnesinin üretimi, her zaman bulunduğu çağın dinamiklerinden etkilenmiştir. Mimari tasarıma zemin oluşturacak bilginin sınırlarını çizmek gittikçe zorlaşmıştır. Özellikle Sanayi Devrimi ile başlayan bu süreçte, mimarlığı anlama ve anlamlandırmada yararlanılan bilginin ne olduğu, nasıl kullanıldığı büyük önem kazanmıştır. Mimari nesnenin kullanıcısıyla en çok diyalog kuran elemanı cephesi/kabuğudur. Bu diyalog dolaylı veya dolaysız olarak gerçekleşir. Kabuk, iç ve dış arasında bir arayüzdür. Bu nedenle ara yüzün nasıl kullanıldığı önem arz etmektedir. Çalışmanın amacı, bir iletişim aracı olan mimari cephenin, tarihsel süreçte hangi verilere odaklanarak şekillendiği ve çeşitlendiğini ortaya koymaktır. Böylece günümüzde gelinen noktadaki dönüşüm görülmüş olacaktır. Çalışmanın yöntemini, literatür araştırması ve Sou Fujimoto yapıları üzerinden gerçekleştirilen inceleme ile bina kabuğunun iç ve dış arasında kurduğu ilişkinin analizi oluşturmaktır. Tasarıma yön verecek her türlü veri, çeşitli bağlamlar içerisinde seçilip elimine edilerek mimar tarafından özgün bir yaklaşım geliştirmede kullanılabilir. Günümüz mimarlık ortamında, yer ve bağlam odaklı olmaktan çok, her yerde kullanılabilen bağlamdan kopuk, iç ve dış arasında belirgin sınırlar çizen kabuk tasarımları ile karşılaşılmaktadır. Yapılan analizler ile çalışma sonucunda, Sou Fujimoto yapılarının mevcut uygulamaların aksine, iç ve dış arasındaki katı sınırları eriten yaklaşıma sahip mimari ürünler ortaya koyduğu tespit edilmiştir.